Wzajemna ciekawość i nieufność, chęć wymiany towarów i obawa o własne bezpieczeństwo - te motywy dominowały w relacjach między rdzenną ludnością kontynentu Ameryki Północnej a Europejczykami. Zwyczaj prowadzenia rozmów między kolonistami a Indianami wywodził się z okresu kolonialnego. Nie stanowiło to jednak oficjalnego nawiązania relacji dyplomatycznych między równorzędnymi podmiotami prawa międzynarodowego, lecz spotkania zgodne z tubylczym zwyczajem i ceremoniałem, w trakcie których to koloniści często zabiegali o pomoc tych drugich. (...) Innym celem tego opracowania jest spojrzenie na zmieniającą się sytuację dwóch partnerów, czego oznaką może być choćby przeniesienie urzędu odpowiedzialnego za stosunki z Indianami z Departamentu Wojny do Departamentu Zasobów Wewnętrznych (w 1849 r.). Próba uchwycenia anomalii podejścia do kwestii indiańskiej, która przejawiała się tym, że do 1871 r. relacje z Indianami, choć formalnie podległe polityce zewnętrznej (wszak traktaty zawierane były tylko z obcymi krajami), to w praktyce wraz z upływem czasu coraz mocniej podlegały pod wewnętrzną sferę polityki USA, o czym pisał choćby amerykański badacz tego tematu Paul Francis Prucha.

Ze Wstępu