„Praca jest pozycją ogromnie ciekawą i zajmującą, a co najistotniejsze ważną. Autorka objęła badaniami obszar niezmiernie rzadko eksplorowany, bo niezwykle trudny do uchwycenia i opisania, czyli zjawiska prozodyczne języka polskiego. […] W przeciwieństwie do opisów innych poziomów języka: fleksji, składni, słowotwórstwa, a także jego warstwy graficznej, do których omówienia wystarczy wiedza o języku, znajomość reguł i słownik na półce, poziom brzmieniowy wymaga umiejętności i zdolności dodatkowych – słuchu fonetycznego i wrażliwości słuchowej. Wymaga też specjalnych narzędzi technicznych i umiejętności posługiwania się nimi. W moim przekonaniu wszystkie te atuty posiada Jagoda Bloch. Ma też atuty inne – potrafi przekonywać czytelnika do swoich tez i hipotez, potrafi objaśniać zaobserwowane zjawiska. Jej wywody są jasne, logiczne, rzetelnie udokumentowane. […] Książkę powinni przeczytać wszyscy, którzy pracują głosem – nie tylko dziennikarze, ale też spikerzy, działacze kulturalni, nauczyciele, wykładowcy. Należy ją polecić studentom”.

Prof. dr hab. Jolanta Tambor

Instytut Języka Polskiego Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Śląskiego

„Nie było do tej pory w polskich badaniach pracy, która pokazywałaby, jak sposoby mówienia w mediach wpływają na obraz przedstawianej rzeczywistości i jak tę rzeczywistość poprzez sposób mówienia o niej kształtować. […] Największym walorem pracy jest w moim przekonaniu – oprócz wzorcowo przeprowadzonych szczegółowych analiz prozodycznych – jej aspekt perswazyjny. Autorka pokazuje, jak za pomocą głosu kompetentny językowo i komunikacyjnie dziennikarz może stworzyć na przykład odpowiedni nastrój (zagrożenia, powagi sytuacji czy rozbawienia) lub – z braku kompetencji – spowodować niezrozumienie treści przez odbiorcę bądź wykreować niezgodne z intencją wypowiedzi dodatkowe sensy”.

Prof. dr hab. Małgorzata Marcjanik

Wydział Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii Uniwersytetu Warszawskiego