Po zakończeniu II wojny światowej w znaczący sposób wzrósł autorytet Kościoła w społeczeństwie, co było konsekwencją traumatycznych doświadczeń wojennych oraz nowej sytuacji politycznej w Polsce związanej z przejęciem władzy przez komunistów. Opierające się na ideologii marksistowsko-leninowskiej państwo w zderzeniu z silnym organizacyjnie i mającym znaczne poparcie społeczne Kościołem doprowadziło wkrótce do otwartej konfrontacji. Jednym z jej istotnych elementów była polityka państwa zmierzająca do pozbawienia Kościoła materialnych podstaw jego funkcjonowania. Polityka ta jest przedmiotem analizy w niniejszej publikacji. Zagadnienie to nie było, jak dotychczas, przedmiotem odrębnych badań. Dlatego też - w zamierzeniu autora - niniejsza praca może stać się wartościowym uzupełnieniem dotychczasowego stanu wiedzy dotyczącego istoty i charakteru polityki wyznaniowej państwa w okresie PRL.