Niniejsza publikacja przedstawia dyplomatyczne dzieje PRL w latach 1956-1989. Cezura końcowa nie wymaga uzasadnienia, natomiast początkowa łączy się z przełomowym, niekwestionowanym znaczeniem polskiego Października. Od tego momentu dyplomacja polska, wcześniej będąc cieniem radzieckiej, próbowała - z rozmaitym skutkiem - rozwijać skrzydła. Pozostając, jak zresztą całe państwo, w związkach uzależnienia, starała się "politykować" z Wielkim Bratem, oczywiście na tyle, na ile okoliczności na to pozwalały. Problem ten stanowił pierwszą, główną oś działań naszej dyplomacji. Istotny był i inny czynnik: w 1955 r. Związek Radziecki formalnie ogłosił zakończenie stanu wojny z Niemcami. Oświadczenie to zamknęło jedne, a otworzyło inne prawne możliwości rozwiązania sprawy niemieckiej, czym Polska była żywotnie zainteresowana. Stanowiło to drugą, równie ważną oś naszej dyplomacji. Trzecią zaś były zabiegi o zapewnienie Polsce możliwości rozwoju gospodarczego, leżące w sferze materialnej wymiany z zagranicą.

W koedycji z Akademią Humanistyczną im. A. Gieysztora.