Rozprawa Janusza Golinowskiego jest jak wiwisekcja. Obnaża wielką współczesną mistyfikację, która wciąż trwa - z naszym udziałem, w rolach polityków, wyborców, politologów podatnych na kategorie fasadowe. Jest to rzecz o potencjalnej degeneracji polityki i porządku demokratycznego. (...) Zanika lub schodzi na margines dyskurs merytoryczny (o problemach społecznych, wyzwaniach rozwojowych, alternatywach dziejowych, dylematach decyzyjnych) - dyskurs, który musiałby być uwikłany w konflikt wielkich idei i wybór ideologiczny, w rachunek "kto straci, kto zyska".

Zamiast tego społeczeństwu - przekształconemu w jakąś megapubliczność - serwuje się spektakl medialny, który przeistacza sie w festiwal czystej formy, w jakiś konkurs pięknych wizerunków i licytację sloganowo-gadżetowej zręczności. Ten spektakl w rzeczywistości jest skutecznym sposobem zagospodarowania (neutralizowania) energii społecznej, która w przeciwnym wypadku mogłaby skupić sie na analizie interesów i tożsamości uczestników, na wywieraniu nacisku. A zarazem stanowi znakomity kamuflaż dla ukrytego sterowania, narzucania granic i arbitralnego przesądzania rozstrzygnięć społecznych. Marketingowy spektakl, teatr sensacji zdaje sie być esencją polityki, zaś technologia władzy zdaje się czystą techniką, po prostu kompetencją. Toteż tekst Golinowskiego działa jak pubudka.

Z recenzji prof. dr. hab. Mirosława Karwata

We współpracy z Uniwersytetem Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy.